ไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา สภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ (สภาพัฒน์ฯ) ของไทย แถลงตัวเลขผลิตภัณฑ์มวลรวมของประเทศ (จีดีพี) ระบุว่า จีดีพีของไทยไตรมาส 4/65 ขยายตัว 1.4% ซึ่งน้อยกว่าที่นักวิเคราะห์คาดการณ์ที่ 3.2% และยังน้อยกว่าหลายประเทศในกลุ่มอาเซียน โดยเฉพาะเวียดนามซึ่งจีดีพีขยายตัวอยู่ที่ 5.92% ไตรมาสเดียวกัน และหากเปรียบเทียบทั้งปี 2565 จีดีพีของไทยโตอยู่เพียง 2.6% ส่วนเวียดนามปรับขึ้น 8.02%
แม้อัตราเงินเฟ้อในเวียดนามจะเพิ่มสูงขึ้น ทว่าก็เป็นเพียงส่วนต่างเล็กน้อยจากเดือนก่อนหน้า กล่าวคืออัตราเงินเฟ้อเดือนพ.ย.อยู่ที่ 4.37% เดือนธ.ค.อยู่ที่ 4.55% เดือนม.ค.อยู่ที่ 4.89% โดยคาดว่าธนาคารกลางเวียดนามยังพร้อมปรับขึ้นอัตราดอกเบี้ยเพื่อสู้กับเงินเฟ้อและรักษาความเชื่อมั่นของนักลงทุนในลักษณะที่ “เป็นมิตรต่อการเติบโตของประเทศ” ต่อไป
บทวิเคราะห์ “Vietnam in 2023: Facing a recession or a rebound?” ประเมินว่า ท่ามกลางวิกฤติทางเศรษฐกิจที่สหรัฐและประเทศทางฝั่งยุโรปกำลังเผชิญ เศรษฐกิจของกลุ่มประเทศในภูมิภาคเอเชียจะเป็นตัวขับเคลื่อนการเติบโตของเศรษฐกิจโลกปีนี้ และจากการประเมินขององค์การเพื่อความร่วมมือและการพัฒนาทางเศรษฐกิจ (OECD) ก็เน้นย้ำว่าการเติบโตของเศรษฐกิจโลกราว “สองในสาม” จะมาจากกลุ่มประเทศในภูมิภาคเอเชียที่เติบโตอย่างแข็งแกร่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวียดนาม
ด้านกองทุนการเงินระหว่างประเทศ (IMF) คาดการณ์ว่ากิจกรรมทางเศรษฐกิจของเวียดนามจะขยายตัวถึง 6.1% ธนาคารโลกคาดว่าจะขยายตัว 6.4% และธนาคารเพื่อการพัฒนาเอเชีย ประเมินว่าจะขยายตัว 6.7% ทั้งหมดชี้ชัดว่าเวียดนามเป็นหนึ่งประเทศที่ “เนื้อหอม” อย่างแท้จริง
อย่างไรก็ดี ปัจจุบันเวียดนามยังเผชิญปัญหาทางการเงินจำนวนหนึ่งที่อาจลดทอนความ “เนื้อหอม” ดังกล่าวลง จนกระทั่งนักวิเคราะห์บางส่วนมองถึงขนาดว่าท้ายที่สุดเวียดนามอาจกำลังอยู่บนเส้นทางสู่ “วิกฤติต้มยำกุ้ง” เหมือนที่ประเทศไทยประสบเมื่อปี 40 ได้แก่ วิกฤติการทุจริตของเจ้าหน้าที่รัฐ วิกฤติฟองสบู่ของภาคอสังหาริมทรัพย์ ธนาคารกลางเวียดนามประสบปัญหาหนี้เสีย (NLP) เงินดองอ่อนค่าอย่างหนัก และทุนสำรองระหว่างประเทศอยู่ในระดับต่ำกว่าค่ามาตรฐาน
แหล่งข่าว จับตา “เวียดนาม” เสี่ยงซ้ำรอยวิกฤติต้มยำกุ้ง หลังเผชิญมรสุมเศรษฐกิจ 5 ลูก, bangkokbiznews, 28 ก.พ. 2566
